‘Afkicken van GHB was voor mij de hel’
‘Ik was vijftien jaar toen ik gewoon begon met blowen. Of nou ja, gewoon… ik begon met blowen.'
‘Ik was vijftien jaar toen ik gewoon begon met blowen. Of nou ja, gewoon… ik begon met blowen. De vrienden met wie ik omging, deden dat allemaal. Daarna kreeg ik een keer op een feestje cocaïne aangeboden en voor ik het wist, was ik een weekendverslaafde. Dat zie je achteraf, hè, niet op dat moment. Verder gebruikte ik op elk feestje wel wat. Een pilletje hier en daar. En als we naar de kroeg gingen, was ik standaard dronken.’
Supervrolijk
‘Op mijn tweeëntwintigste begon ik met GHB. Als ik dat gebruikte, voelde ik me zoals ik me wilde voelen: supervrolijk. Ik durfde alles en ik vond iedereen leuk, aardig en knap. Ik praatte met iedereen. Maar als het middel was uitgewerkt, werd ik chagrijnig en wilde ik weer gebruiken. Ik had er steeds meer van nodig. En niet alleen van GHB, hoor; ik zat ook aan de speed, slaapmedicatie… noem maar op.’
Van de wereld
‘Afkicken van GHB is de hel, maar GHB zelf eigenlijk ook, als ik het achteraf bekijk. Ik had het elke anderhalf uur nodig, 24/7… de héle dag. Dus ja, ook ’s nachts. Dan zette ik een wekker. Als ik het niet nam, werd ik zweterig en kreeg ik enorme spanningen in mijn lijf. Ik was soms totaal van de wereld, joh. Dat ik er nog ben, is eigenlijk een wonder. Mijn moeder zegt weleens dat ik een engel op mijn schouder heb gehad. Ik ben eens met mijn auto tegen een boom aangereden met 120 kilometer per uur en een keer tegen een betonnen blok. Of dan vond ik mezelf op de wc, drie uur nadat ik naar binnen was gelopen. Of mensen het wisten? Tuurlijk. Ik wankelde vaak genoeg op mijn benen.’
Emotieloos
‘Op een dag heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik hulp nodig had. Ze zei toen dat ze dat allang wist, maar dat ik het zélf moest aangeven. “Anders werkt hulp niet”, zei ze. “Je moet het zélf willen.” Toen ben ik naar een kliniek gegaan en daarna is het bijna zeven maanden goed gegaan. Maar er gebeurden té veel dingen die ik niet goed een plek kon geven. Mijn ouders gingen scheiden, mijn verkering ging uit, en nog een paar dingen. Ik geef niemand de schuld, hoor. Sommige dingen gebeuren nu eenmaal, maar het was meer dat ik mijzelf niet ellendig wilde voelen. Drugs maakten mij emotieloos en dat was soms wel prettig. Dus daar ging ik weer…’
Continue stress
‘Door mijn gebruik verloor ik mijn baan. Zat ik daar op het zolderkamertje bij mijn moeder. Je moest eens weten wat een ellendige tijd ik toen heb gehad. Die paar maanden heb ik ervaren als een heel erg diep dal. Ik kan het bijna niet uitleggen hoe ik me toen voelde. Ik had nachtmerries, voelde me eenzaam en ik had continu stress om die rotzooi. GHB is goedkoop en zó gemakkelijk te krijgen en toch had ik stress, want stel dat het op zou zijn? Of nog erger: dat ik nóg meer moest nemen om me een beetje ok te voelen? Ik nam al ontzettend veel. Waar een ander misschien iets van 6 milliliter zou nemen, nam ik al standaard tussen de 10 en 15 milliliter. Ik wilde niet meer zo leven, maar ik zat in zo’n cirkeltje, want ik had de GHB ook nodig om me een soort van normaal te voelen. Snap je wat ik bedoel?’
Delirium
‘Op een dag ben ik naar beneden gelopen en heb ik tegen mijn moeder gezegd dat ik weer hulp ging zoeken. Wat volgde was voor mijn gevoel de hel. Ik kickte te snel af van de GHB. Wat ze je daar in zo’n kliniek of in het ziekenhuis geven, is lang niet zo sterk als wat ik gewend was en ook lang niet voldoende. Het was vreselijk. Ik merkte aan mijn lichaam dat ik het niet trok, ik trilde continu, had pijn. Ik gaf het aan, maar er werd toen niet veel mee gedaan. Misschien konden ze er ook niets mee, ik weet het niet. In elk geval kreeg ik een psychose en raakte ik in een delirium, een hevige verwardheid. Werd ik wakker in een isoleercel… Later werd ik te vroeg naar huis gestuurd door een administratieve fout. Ik had nog een flesje GHB in huis staan, maar dat heb ik heel eerlijk door de wc gespoeld. Na een tijdje ben ik nog teruggegaan naar de kliniek voor een nabehandeling, en daarna heb ik twee maanden thuisgezeten. Ik verveelde me ontzettend. Dus toen ik hoorde dat Waypoint een bedrijf ging starten, heb ik direct Fred (coördinator, red.) gebeld. Ik kon gelijk beginnen. Ik houd van leren, ben leergierig en kan ook snel leren. Tegelijkertijd is dat ook mijn valkuil. Ik ging altijd maar door. Zo ben ik ook opgevoed. Gewoon doorgaan. Werken voor je geld. Ik ben een doener, laat mij maar bezig zijn. In de kliniek hebben ze ook ontdekt dat ik ADHD heb. De drugs maakten ook wel dat ik mij rustiger voelde. Hoor je vaker, hè?’
Vent van goud
‘Ik heb nu mijn eigen huisje en ik kom elke dag hier in de werkplaats. Het werken hier is een geschenk. Jan Jaap (werkbegeleider, red.) is ook mijn buddy en echt een vent van goud. Meen ik, hoor. Een vent van goud. Ik denk nog weleens aan GHB, maar ik wil het niet meer. Dat diepe dal, die stress, die spanning. Dus ik vind het niet moeilijk om van de rotzooi af te blijven, want ik wil niet meer die kant op. Wat ik wel moeilijk vind, is dat ik fysiek nog niet veel kan. Ik wil veel sneller dan mijn lijf aankan. Ik ben kapot als ik hier een paar uurtjes heb gewerkt.’
De eerste stap
‘Ik was in het begin dat ik hier werkte ook echt opgefokt. Jan Jaap zei weleens: “Doe eens rustig man!” Ik moet opbouwen, rustig aan. Niet te snel gaan. Wat ik hier bij Waypoint fijn vind, is dat ik mezelf kan zijn. Ze laten je in je waarde en iedereen heeft een ander tempo, en dat kan hier. Ooit hoop ik dat ik er kan zijn voor andere mensen. Als ervaringsdeskundige praat je toch anders. Ik weet hoeveel schaamte je moet overwinnen om hulp te vragen en hoe moeilijk dat is. Maar ik weet ook dat je die eerste stap moet zetten en dat mensen het dan eigenlijk juist heel knap vinden en je niet veroordelen.’
Heb je vragen naar aanleiding van dit verhaal? Neem dan contact met ons op. Het team van …Met een Verhaal helpt u graag.