‘Mijn huis werd een vuilnisbelt’

‘Mijn volwassen en thuiswonende zoon (41) had acute hulp nodig voor z’n alcoholverslaving. Maar ja, hij wilde dat nooit inzien. En mijn huis veranderde in een vuilnisbelt met overal lege bierflesjes en open vuilniszakken.’

Radeloos

Toen Arend 41 jaar was, woonde hij nog steeds thuis. Aline: ‘Mijn huis werd hoe langer hoe meer een puinhoop. Overal lag afval. Tegen de muren waren de lege bierkratten opgestapeld en het opgedroogde kots lag overal.’ Toch had haar zoon naar eigen zeggen geen probleem. En dus had hij ook geen hulp nodig. Z’n moeder kon praten, smeken, huilen, het hielp allemaal niets. Ook de reguliere hulp was gestopt, omdat Arend vond dat hij geen verslavingsprobleem had. ‘Huilend heb ik tenslotte naar Waypoint Bunschoten gebeld’, zegt Aline. ‘Ik was radeloos.’ Na drie gesprekken met de hulpverlener van Waypoint bij moeder en zoon thuis, erkende Arend eindelijk dat hij misschien toch wel een probleem had. Ook kwam er veel pijn naar boven. Hij was vroeger mishandeld door zijn vader die ook aan alcohol verslaafd was. En ja, misschien was het toch een goed idee om maar een afkickkliniek te gaan.

Het huis uit

De gesprekken gaven Aline hoop. Hij wilde hulp! Maar haar hoop vervloog al snel: na een kwartier opname in de kliniek, stond Arend weer buiten. Hij wilde geen hulp meer. Aline belde opnieuw met Waypoint, helemaal in tranen. De hulpverlener van Waypoint vroeg wat ze zelf zou willen. Daar hoefde ze niet lang over na te denken. ‘Dat hij het huis uit gaat.’ Het ging zo niet langer, hij manipuleerde haar enorm, ging over al haar grenzen heen en hij kwam steeds weer naar binnen. In overleg met Waypoint nam Aline een moedige en pijnlijke stap: ze zette haar zoon buiten en liet de sloten vervangen. ‘Ik vond het vreselijk, maar het moest. Hij heeft een nacht lang op straat gezworven bij min vijf graden. De hulpverlener van Waypoint vond hem ’s ochtends vroeg met een lege fles bier in z’n hand. Hij trilde van de kou en ellende. Waypoint heeft ‘m toen opnieuw aangeboden om hem te helpen om bijvoorbeeld naar de dag- en nachtopvang te gaan.’

Mens met een toekomst

Na bijna twee jaar zag de moeder van Arend eindelijk verandering. Langzaam maar zeker stond Arend open voor hulp: gesprekken, een buddy die meeging naar de kerk en mensen die voor hem baden. Aline: ‘Na bijna twee jaar zien we eindelijk verandering. De hulpverlener van Waypoint heeft veel hulp gegeven aan Arend, maar ook wat van Arend geleerd: om mensen niet als hopeloos geval te zien, maar als mens met een toekomst, zoals jij en ik. En ik ben zelf enorm dankbaar dat Waypoint al zo lang met Arend meeloopt. Zonder Waypoint hadden we het niet gered.’

De namen van Aline en Arend zijn gefingeerd. De man op de foto is niet Arend.